Lijk ik je aan te staren?
Ik kijk alleen maar naar je
Naar de haren die je aaide
van dat verloren kindje
De glimlach die je weggaf
aan wie er niet om vroeg
maar wel een hele ochtend
van afwijzing verdroeg
De oude man
met maar een krant
die je voor liet gaan en
ik doe net of ik geeuwen moet
omdat mijn ogen tranen
Imaginaire portretten zijn fijn om in een reeks te maken.
Momenteel werk ik aan een reeks kleine portretten in bister en waterverf. Het zijn geen echte mensen, ze komen gewoon uit mijn hoofd. Bij elke portretje hoort ook een gedicht. Omdat ik denk dat een werkproces boeiender is dan een resultaat, laat ik af en toe over mijn schouder meekijken. Misschien kan dit filmpje jou ook inspireren.
Er groeit weer gras tussen mijn tenen
nu plassen wolken zijn
die ver zijn weggedreven
Ik zaaide bloemen in mijn hals
die zich nu langzaam tonen
Ik voel weer nieuwe blaadjes en
fris water door mijn aders stromen
Mijn rug kan zich weer krommen
mijn ribben zijn weer vrij
De ogen die ik in de spiegel zie
zijn opnieuw die van mij
Hoe zij de wilde golven
van heimwee in zich draagt
hoe mist en zware nevel
de vuurgloed wel vervaagt maar
onverminderd hoopt zij
verlangt zij naar een plaats
die net zo groot als zij is
als haar lichaam
nooit volwassen
een plaats die met haar meegroeit
waar zij net in zal passen
Als ik ergens naartoe ga, neem ik meestal de trein of de bus. Dat komt omdat ik niet met de wagen rijd. Maar net zoals mensen goede chauffeurs kunnen worden door veel te rijden, word ik stilaan ook een zeer behendig gebruiker van het openbaar vervoer.
Niet alleen weet ik erg goed hoe ik een weg moet uitstippelen, ook weet ik meteen waar op te stappen om een zo goed mogelijke plaats te bemachtigen op een overvolle trein. Aan treinen met vertraging jaag ik me maar een heel klein beetje op (dat klopt alleen op dagen waarop ik goed gezind ben). En uit de wir war aan gesprekken rondom me, probeer ik inspiratie te halen.
Kortom, alleen kleine stations waar je maar één trein per uur hebt en waar geen hokje is om te schuilen, maken me soms wanhopig.
Maar treinen zijn niet altijd druk en te laat, gelukkig maar. Vandaag, had ik een rustige trein naar Antwerpen. Hierbij een vleugje van de sfeer.
Voor wie zelf een kinderboek wil illustreren, is het uitwerken van speelse, geloofwaardige personages een uitdaging. En eens ze op papier staan, moet je ze ook laten bewegen.
In deze workshop buigen we ons, een voormiddag lang, over het tekenen van personages voor kinderboeken. Je gaat naar huis met een heleboel tips and tricks, en met nieuwe personages.
Voor wie? Voor wie interesse heeft in het illustreren van kinderboeken; voorkennis is niet nodig, maar dit is wel een actieve workshop waarin we dus zelf zullen illustreren
Wanneer? Op zondag, 17 december, van 10.00 tot 12.30 uur
Waar? In Kessel-Lo
Prijs? 20 euro
Inschrijven of meer info? info@sandrinelambert.be
Omdat de herfst gewoon een sterke bron van inspiratie is (net als de winter, de lente en de zomer).
Opnieuw met een beetje eigen pianogeluid
Begrijp me niet verkeerd
Soms draai ik mijn gezicht om
omarm met schouderbladen
of schreeuw als ik wil vragen
terwijl ik echt probeer
Soms hap ik al je adem weg
aai ik alleen je hemd
Maar jij lacht
wachtend op meer zon
omdat je mij wel kent
Ik wou al lang een boek maken zonder tekst, met heel veel prenten.
Maar iedere keer merkte ik al na enkele tekeningen dat er wel een geschreven verhaal bij zou horen.
Deze keer begon ik niet aan een boek. Ik stond in een klas een workshop te geven. Het was zo’n typische klas. Met nog een schepje erbovenop.
Net zoals in zowat elke klas hingen er tl-buizen aan het plafond. (Noem me overgevoelig, maar in mijn beleving bestaat tl-licht uit een constante flikkering.)
De muren hingen vol met regeltjes. Van onder tot boven, en waarschijnlijk lagen dik (ik bedacht dat het verwijderen van al die papiertjes de klas waarschijnlijk aan elke kant tien centimeter groter zou maken). En er was een digibord, zo groot als een bioscoopscherm.
Ik probeerde op mijn workshop te focussen, en op de fijne kinderen. Maar ik voelde vooral een grote drang om te vluchten.
In gedachten stippelde ik een route uit, via het plafond. En zo begint dit verhaal. Zonder woorden.
Het leek me fijn om inspirerende plaatsen met anderen te delen.
Dus maakte ik een lijstje van plaatsen die me inspireren om te schilderen of te schrijven.
Hier zal ik regelmatig een filmpje over maken.
Ik begin bij het Provinciaal domein, hier vlakbij.
Soms schets ik er ter plekke, maar omdat het nu koud is, baseerde ik me op een foto die ik er maakte.