Dit was een zondag van mooie wandelingen, pannenkoeken en een filmpje maken.
Auteursarchief: Sandrine Lambert
Een kwartier lang lente
Kessel-Lo heeft zoveel bakkers dat ik mijn bakkerij kan kiezen in functie van de wandeling die ik wil maken. Vandaag werd het Keustermans omdat een kwartiertje me wel aangenaam leek.
Een beetje zon probeerde de kou goed te praten. Ik trapte er met het grootste plezier in. Bloemknoppen die in voortuintjes uit de grond kwamen maakten me wijs dat het al lente is.
En wat zou me beletten om zelf te kiezen wat ik geloof? Om zelf te kiezen in functie van de wandeling die ik wil maken. Vandaag werd het een lentewandeling van een kwartier. Ruim genoeg om de dag te doen bloeien.
Share and Enjoy
Moeder
Ik spreek nog wel met haar
net voor ik slapen ga
Haar stem in een frequentie
die muggen van me weghoudt
en alleen ik versta
Wanneer ik in een zacht zijn
van beddengoed, mijn eigen haar
wil wegzinken in een diep bad
van tranen die niet kwamen
omdat ik er geen tijd voor had
Het tikken van haar woorden
de regendruppels op het glas
Een streling in mijn buik
gefluister van de wind
Hoe moeder ik nu zelf ook ben
zoveel blijf ik haar kind
Share and Enjoy
Appels
Omdat ik veel van appels hield
want appels zijn gezond
en ik het klokhuis ook opat
als ik geen vuilbak vond
Ik vulde mij met appel zijn
het bloesemde me in de borst
Ik groeide en trok wormen aan
geen hartstocht zonder bitterheid
of zomer zonder dorst
Mijn binnenste van leegte vol
maar had ik het niet zelf gezocht?
Toch heb ik in de winkel voor
2 euro voor een kilogram
opnieuw 6 appelen gekocht
Liet het weer in me groeien
bewuster deze keer
en raak ik zo mezelf soms kwijt
doe ik het gewoon weer
Share and Enjoy
Waar de monsters nu naartoe zijn
“Waar de monsters nu naartoe zijn” gaat over monsters. Omdat je die wel degelijk tegenkomt op een reis van buik naar hoofd (of andersom).
Het boek is nu te koop via bol.com (https://go.bol.com/ep/9200000074361930)
Maar wil je een bijzonder pakje met een gesigneerd exemplaar, laat het me weten (het kost 16 euro, inclusief verzending)
Share and Enjoy
Een plek waar boeken kunnen stappen
Als ik mijn ogen tot spleetjes knijp zie ik in de verte meestal wel een boek naar me toekomen. Dan ben ik blij dat ik zo’n vijftien jaar geleden verhuisde naar een plek waar boeken kunnen stappen.
Een boek kan in stilte naar je toe lopen, en je dan plots verrassen.
Gedichten schrijf ik bijna dagelijks. Al weet ik niet of ik ze gedichten mag noemen. Ik noem ze zo omdat ze de vorm van een gedicht hebben, maar misschien zijn het ook maar bedenkingen. Waar ik een beeld bij zie. En waar ik dan tijdens het schrijven een melodie aan geef, of een ritme. Misschien zijn het daarom liedjes. Maar dan zonder muziek.
De lichting van het afgelopen jaar had ik al verzameld, soms met een illustratie bij. Maar het geheel klopte nog niet. Tot ik een tijdje terug in de Marie-Thérèse zat te schrijven. Na het echte schrijfwerk noteerde ik nog vier regels. Dat die het einde zouden vormen van mijn verzameling gedichten, bedacht ik.
Toen ik de ketting herlas, met de vier regels erbij, klopte het.
Nu komt het in boekvorm naar me toe. Het draagt de titel “Waar de monsters nu naartoe zijn” en bevat gedichten en illustraties.
Nog heel even wachten nu, tot het aan de deur klopt (want boeken kloppen eerst, ze vallen niet zomaar binnen).
Share and Enjoy
Met mijn wolven rennen
In nachten vol van zorgen
zag ik hun tanden weer
De winter had hen scherp gemaakt
het harig vel op knokenbed
omsingelden mij toen ik
heel even niet had opgelet
Miste de moed om sterk te zijn
ik zag geen vlucht meer
kon niet schuilen
Omdat ik ook maar mens kan zijn
begon ik luid te huilen
Ik huilde en zij huilden mee
zij renden en ik rende
er kwam dat krachtig zijn in mij
dat ik tot dan niet kende
Hun schaduw had mij altijd al
wat verder weggejaagd
maar wie zij werkelijk waren
had ik mij nog nooit afgevraagd
Streel ik de ruwe haren
probeer te leren kennen
voel dat zij ook wel menselijk zijn
en ik ook wolvig ben en
in nachten vol van angstig zijn
zal ik weer met hen rennen
Share and Enjoy
Een warme sjaal
Veel leeftijdsgenoten kregen Leonard Cohen via de navelstreng naar binnen. Bij mij was dat niet zo, mijn moeder sprak minder Engels dan Louis De Funès en luisterde niet naar wat ze niet verstond.
Als tiener kwam ik de liedjes van Cohen wel tegen, maar ik nam er geen tijd voor. Cohen was toen al oud in mijn ogen. Nu ik zelf ouder ben in mijn ogen luister ik er wel naar.
Zijn liedjes zijn nooit zo ingewikkeld, wel vrij lang en volgens een vast patroon. Als een warme sjaal.
Share and Enjoy
Dichter
Het was een vlucht
voor waar ik bang voor was:
een kop met grote monden aan
een trein die nooit meer stoppen kan
veel lampen in de supermarkt
een holte in mijn binnenkant
Het was dat vluchten
van de afgrond weg
dat bracht ons beide daar
als dichter bij elkaar
Share and Enjoy
Heimwee is een machine
Heimwee is, net als eenzaamheid, iets dat zichzelf regelmatig in gang zet. Ook wanneer je je afvraagt waar dat voor nodig is. Als een machine die om de zoveel tijd weer heropstart om zich ervan te verzekeren dat alles nog werkt.
Als ik heimwee heb is het naar niets. Naar het prikken van de ruwe mat onder de tafel van mijn grootouders. Waar ik op lag terwijl ik de onderkant van de tafel bestudeerde. Naar thuiskomen na een week op kot. En naar het huis van mijn groottante in Visé. Gek dat ik dat oude huis blijf voelen. Dat ik me de klank van de telefoon in de hal nog herinner en dat ik in gedachten nog altijd in de koekoeksklok kan kruipen. Vroeger kroop ik erin door ernaar te kijken. Die klok werd dan een echt huis, waar ik in zat om even weg te zijn van de volwassenen die grote stukken rijsttaart aten.
Vandaag bedacht ik dat ik nog eens naar Visé wou gaan. Alleen. Met de trein. Om te zien of de straten nog net zo grijs zijn als toen. Maar ik vrees dat ik in dat grijze niet meer zoveel kleuren zal zien. En dan komt de heimwee weer, als een grote machine.