Ik vond het bijzonder leuk om dit verhaal uit het Frans te vertalen en te bewerken, en het was al even leuk om vandaag het fraaie eindresultaat in de brievenbus te krijgen.
Auteursarchief: Sandrine Lambert
Korg Tiny Piano
Het grote voordeel van een ukelele is dat het bijna in je binnenzak past.
Een piano heeft dat voordeel niet. Maar ik vond wel een model dat me op de trein gezelschap kan houden. Opgelet, want we komen naar je toe!
Share and Enjoy
Om een mens te doen passen op een blad
Hier zit ik
om een blad papier
te vullen
vol van tederheid
Geen mens dat er op past
dit blad is veel te klein
om mensen op te vangen
een mens is groot en zwaar
van 60 % water
wat hersens bloed en pijn
Ik wil geen voeten op mijn blad
ik zoek naar tederheid
ik zoek naar vingertoppen maar
die zijn de mensen kwijt
die zijn gegroeid in vuisten
Wij krijgen nieuwe handen
met vingers die verdwijnen
zoals de wijsheidstanden
Ik vang de lach op van een kind
een man en van een vrouw
Leg nu de monden op mijn blad
maar kleef ze nog niet vast
Eerst laat ik ze wat praten
dat klinkt best teder
en het past
En valt er eens een harder woord
dan kan ik het nog schrappen
want schrijven dat is schrappen
Mijn blad is nu gevuld
vol tederheid en grappen
De monden gaan nu weer terug
hun ogen lezen lachen
en vingers strelen
zie je dat
Zo past een mens wel op een blad
Share and Enjoy
Een film over iemand die ijs van zijn voorruit krabt
Vandaag was er een mail uit Singapore. Zachte woorden, gewoon om te steunen.
Op straat was het koud, iedereen liep in zijn bloot vel of stond zo aan de voorruit van zijn wagen te krabben. Toch werd er gegroet, kwetsbaar maar vriendelijk.
De warme kleur van het winterzonnetje deed me verlangen naar mooie dingen. Naar kunst.
Soms probeert kunst om ijzersterk te zijn, eerst goed doordacht, daarna gladgeschaafd.
Het dwingt respect af, en soms bewonder ik het ook. Maar vandaag was dat niet het soort kunst waar ik nood aan had. Ik herlas de mail uit Singapore als een gedicht.
Soms schrijf ik gedichten, probeer dan om woorden te selecteren, ritme te versterken. Vandaag had ik geen behoefte aan selecteren of versterken. Ik zocht naar meer kwetsbare kunst. Een e-mail bericht, een film over iemand die ijs van zijn voorruit krabt, het beeld van een groet, van een glimlach.
En een liedje van Brel, omdat dat gewoon altijd mooi is.
Share and Enjoy
14 jaar
We hadden nog korsten
en roodsel en pleisters
een wrat op een vinger
en puisten
op neus en op kin en
knap waren we niet
Maar dat deerde ons niet.
We speelden nog tikkertje
- maar eerder stiekem
speelden we gitaar
op een tennisracket
aten voor 20 frank snoepjes
en chips in ons bed
Het kijken naar jongens
- ook stiekem
zij zagen ons niet
Wij leken niet bereidwillig
veel meer op vier meisjes
verstopt in hun spel
Zo was het ook wel.
Share and Enjoy
De zee
Kom dichterbij, sluit je ogen, ik lees je een gedicht voor.
Uit “Mensen staan als kleine huizen”
Share and Enjoy
Taylor Swift
Nooit gedacht dat ik me zou laten inspireren door Taylor Swift (maar ook ik ga in deze verwarrende tijden op zoek naar sprookjes en simpele dingen).
Ik ga naar huis en jij blijft na
Je kijkt dwars door me heen
alsof ik niet besta
Je kauwt op kauwgom
zoete munt
in plaats van tanden poetsen
Je spuit veel liever deo
dan je op tijd te douchen
Je moeder smeert
een brooddoos vol
maar jij gooit alles weg
om frieten te gaan kopen
Je bent misschien meer paard
dan prins toch
blijf ik op je hopen
Share and Enjoy
De man met de bolhoed
Het was een vrije dag vandaag, ik schreef een liedje:
De man met de bolhoed
van vrijheid en blijheid
De man met de bolhoed
de man lacht altijd
Meteen na het opstaan
poetst hij gauw zijn lach
en scheert hij zijn kaken
polijst hij zijn dag
Hij groet naar de mensen
schudt handen, slaat praatjes
Hij is met eenieder
meteen beste maatjes
En daar op kantoor
als hij zit te typen
dan fluit hij een liedje
met getuite lippen
Hij neemt al het werk aan
en lost alles op
Doet dat zonder morren
met één druk op de knop
In een klein cafétje
zit ze op hem te wachten
ze wacht op zijn bolhoed
ze wacht op zijn lachen
En hij? Hij vergat haar
in zijn zonneschijn
Hij had het heel druk
met heel aardig te zijn
Nu wacht ze niet meer
ze vond wel een andere
Dat deed toen de man
ontzettend veranderen
Geen groet van zijn hand
Geen lach van zijn lippen
En geen aardig woordje
kon hem nog ontglippen
De man met de bolhoed
met veel hartezeer
De man met de bolhoed
De man lacht niet meer
Share and Enjoy
Mensen staan als kleine huizen
Ze zijn er! Helemaal klaar om besnuffeld en begluurd te worden.
Wil je graag een gesigneerd exemplaartje? Geef een seintje (info@sandrinelambert.be), ik maak er graag een bijzonder pakje van.
(Het boek is ook te koop via de Leeswinkel: http://www.deleeswinkel.be/mensen-staan-als-kleine-huizen.html, nog heel even op de boekenbeurs, en te bestellen in de boekenwinkel)
PS: “Mensen staan als kleine huizen” is mijn jongste dichtbundel
Share and Enjoy
De oude vrouw
De oude vrouw zit bij het raam
straks trekt ze weer haar jas aan
die oude lang en grijs
die haar altijd onzichtbaar maakt
alsof ze nu alvast
niet meer echt zou bestaan
Dan kijkt ze bij de buren
Hij zet de vuilniszak op straat en
zij opent een blik
Whiskas met tonijn
zich snijdend aan het dekseltje
neemt ze een houten lepel
en kwakt wat op een bord
tomatenrood plastic
De oude vrouw zegt niets
ze staat daar en ze kijkt
naar binnen in de keuken
De man gaat naar de koelkast
hij neemt een blikje bier
hij neemt een blauwe pen
hij neemt het lottoformulier
elke week 10 euro, verder geen gezeik
je voelt er amper iets van
maar als je wint ben je wel rijk
De kat zit op haar schoot
klauwt ronkend aan haar buik
kijkt zij naar Forrest Gump
al voor de derde keer
maar huilen om het leven
kan zij al lang niet meer
De oude vrouw staat bij het raam
ze heeft geen jas meer aan
maar draagt ze hem of niet
nooit iemand die haar ziet.
