Workshop Illustratieve technieken

De zomer komt eraan!
De wereld dommelt een beetje in en veel instanties sluiten voor enkele weken hun deuren. De ideale periode dus om zelf aan een project te werken.
Droom jij van een eigen kinderboek? Blijf dan niet dromen en ga over tot actie.
Schrijf je je in voor deze korte workshop Illustratieve technieken, dan is de eerste stap al gezet!

Waar? In Tongeren (adres wordt meegedeeld bij inschrijving)
Wanneer? 14 juni 2015, van 10.00 tot 12.30 uur
Prijs? 25 euro, inclusief materiaal

Wat?
In een halve dag experimenteren we met de meest gangbare manuele illustratietechnieken (collage, monotype, hoogdruk, acryl, aquarel, potlood en inkt). Daarbij krijg je genoeg concrete tips mee zodat je na de workshop klaar bent om aan je eigen kinderboekenproject te beginnen.

Voor wie?
Voor wie interesse heeft in kinderboeken en in het bijzonder voor wie graag eens een kinderboek wil maken of illustreren. Het maakt niet uit of je het project groot of klein ziet.
Sta je in het onderwijs en wil je je klas graag verwennen met eigen boeken?
Schrijf je al verhalen en wil je die ook graag zelf van illustraties voorzien?
Raakte je als ouder of grootouder helemaal in de ban van de kinderboeken die je voorleest en wil je zelf ook wel eens zo’n boek maken?
Word je binnenkort meter of peter?
Heb je nood aan educatief materiaal in een specifieke sector en wil je graag zelf aan de slag?
Wat de reden ook mag zijn, heb je zin om een voormiddag lang met het illustreren van kinderboeken aan de slag te gaan, dan ben je van harte welkom!

Inschrijven of meer informatie?
info@sandrinelambert.be
0487/625073

De workshop wordt gegeven door Sandrine Lambert, in een inspirerende samenwerking met Evi Bogaerts.

Illustratie die ik maakte in aquarel en collage

Dit e-book dat ik vorig jaar samenstelde kan al een tipje van de sluier lichten:

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Misère au Borinage

Dit weekend gingen we op uitstap naar Le Grand Hornu. Een oude mijnwerkerssite nabij Bergen. Tegenwoordig is dat een mooi staaltje cultureel erfgoed en een Museum voor Hedendaagse Kunst. Het museum toont het werk van Christian Boltanski. In zijn installaties probeert hij te laten voelen dat elke mijnwerker of arbeider ook echt een individu is. De boodschap komt aan. Er wordt ook een documentaire getoond: “Misère au Borinage” (Joris Ivens & Henri Storck), over het erbarmelijke leven van mijnwerkers in de jaren ’30. Beklijvend.

Thuis zoek ik de film op Youtube om het nog eens rustig te kunnen bekijken. Het brengt me naar deze documentaire: https://www.youtube.com/watch?v=NGmfjVi-B40 van Patric Jean. Hij toont de armoede die er nog steeds is in de Borinage. Het grijpt me naar de keel. Dit bestaat nog altijd. In België, niet eens alleen in de Borinage.

Het mooie aan de reportage vind ik de waardigheid waarmee mensen getoond worden, zonder spot of minachting. Dit zijn mensen die te veel geduld gekweekt hebben, die veel beter verdienen en dat uiteindelijk ook wel weten. Maar die hun lot al in die mate aanvaard hebben dat het een eigen keuze is gaan lijken. Een daarmee komt de schaamte.

Na het bekijken van de reportage schreef ik dit gedicht:

het is een trieste kermis
waar auto’s tegen randen botsen

en zij dat gewoon nadoen
dag na dag na dag
vanaf hier alleen kijken
waar jij niet komen mag

zij zij heeft geen rijbewijs
diploma en geen werk
denkt dat ze daarvoor koos
houdt zich daarom te sterk

hij zegt met veel gebaren
dat toch niemand iets doet
dat hij zich daarbij neerlegt
heeft daarom te veel moed

ze lopen op de kermis
ze kijken naar de anderen
die blij hun lot verdragen
dus waarom zouden zij dan

het hunne wel veranderen?

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Aquarel

Nog niet zo lang geleden legde ik voor het CVA uit in welke stappen je een huisdier kan schilderen in aquarel. Wil je dit graag eens proberen? Kijk dan hier: https://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/tag/aquarel-schildpad/

Wil je er graag nog meer van weten? Wil je, met andere woorden, echt leren schilderen met aquarel? Dan kan ik je deze cursus aanraden: https://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/cursus-aquarel/

Waarom ik die aanraad?
Omdat het een cursus is die ik met liefde en veel zorg schreef.
Omdat ik je graag met enthousiasme wil begeleiden.
Omdat ik iets dat ik zelf zo leuk vind alleen maar aan wil doorgeven.

Het is heerlijk om zomaar een aquarel te maken, buiten of binnen.

(Klik om groter te zien)Het is zalig om illustraties in aquarel te maken. Voor een kinderboek bijvoorbeeld!

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Vogels

Zo stijgen vogels op

moeder maakt een nest
gevuld met veel adviezen:
je moet niet alles willen…
soms moet je leren kiezen

takken overal
alleen maar blaadjes groen
op elk blad staat geschreven
wat je best
niet te veel
en helemaal niet
mag doen

de kuikens pikken samen
de zaden die doen groeien
maar later als ze vliegen
zullen ze ook gaan bloeien

fladderen tussen takken
regels bieden rust
om rustig door te stappen
maar wil je leren vliegen
dan zijn die er soms ook
om aan je laars te lappen

om wolken aan te raken
breek je soms best een tak
zo kom je bij de top
om op je bek te gaan
te kruipen
weer te vliegen

zo stijgen vogels op

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Woorden verstopt uit schaamte

De hele voormiddag had ik in opdracht teksten voor kinderliedjes geschreven.
Niets zo leuk als schrijven als de zon schijnt (of als het regent of sneeuwt), maar mijn hoofd was zo vol geraakt. Daarom stond ik het mezelf toe om in het begin van de namiddag wat met muziek te prullen. Niks moeilijk, niks maken. Gewoon wat akkoorden oefenen, hiermee wat experimenteren.
Het was een vreemde ontdekking dat er achter elk akkoord een heleboel woorden zitten. Te veel om iets mee te doen. Maar het ritme helpt je om woorden te kiezen.
Zo kwam ik tot een liedje zonder het te schrijven. En dat is nieuw. Ik schrijf best veel liedjesteksten, maar vertrek altijd vanuit woorden, die ik dan aan het dansen probeer te krijgen.

Dus, dit is het liedje dat zichzelf schreef. (Het is niet autobiografisch – waarschijnlijk zijn de woord van iemand anders, iemand die ze uit schaamte verstopte achter akkoorden. Ik voelde me zo vrij om ze te gebruiken.)

Niets zo leuk als nieuwe dingen ontdekken als de zon schrijnt (of als het regent of sneeuwt).

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wees stil

Wees stil

hou je toch in
grijze wolken zijn er
altijd al geweest
maar grijs wordt
pas echt donker
als je het hier
uitsmeert

de barman
kijkt ook grijzig
ook hij wil dat
hier niet
kom met me mee naar buiten
zodat niemand het ziet
ik heb geen tranen nodig
ik heb er zelf genoeg
maar kom
het is mijn schuld dat ik
hoe gaat het met je? vroeg

hier achter de muur
durf ik opnieuw te vragen
het dondert in je binnenkant en
alles komt recht op me af
ik kijk het in de ogen
want hier achter de muur
ben ik niet langer laf

hij blaft
die grote hond
ik aai hem
laat hem met je uit
ik durf ernaar te kijken nu
zelfs zomaar op straat
ik zie het kwispelstaartje weer en jij
die rustig praat

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Gedichten schrijven

Een dichter is iemand die leeft van water, brood en liefde – of dat is het beeld dat we er ons soms van vormen. Gedichten schrijven is kiezen voor de essentie, dat trekt aan. Wellicht is dat ook de reden waarom zoveel mensen af en toe een gedicht schrijven. Toch, blijven schrijven en blijven groeien als dichter, blijkt een stuk moeilijker.
Een cursus kan een duwtje in de rug vormen. Onszelf blootstellen aan andere dichters, die misschien wel kritisch zullen zijn, verhoogt de drempel dan weer.
Daarom ontwikkelde ik voor het CVA (Centrum Voor Afstandsonderwijs) een thuiscursus Gedichten schrijven: https://www.centrumvoorafstandsonderwijs.be/cursus-gedichten-schrijven/
Ik probeerde om heel praktische tips en oefeningen te combineren met de nodige basis. Door regelmatig een hoofdstuk door te nemen, enkele oefeningen te maken en rekening te houden met de aangeboden tips, groei je op je eigen tempo. En ben je even de draad kwijt? Dan kan je die gemakkelijk weer opnemen.

Heb je vragen rond deze cursus? Neem gerust even contact met me op: info@sandrinelambert.be

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zeven zussen

Ze was wat later dan gewoonlijk, omdat ze de bus nam. Met een taxi zou ze hier vroeger geweest zijn, maar Zondag probeerde toch om de kosten een beetje te drukken. Bovendien was ze nooit gehaast. Eigenlijk wekte ze de mensen steevast te laat. Behalve dan de buschauffeur.

Toen ze de bruine deur opende zag ze dat de bewoonster al op was.
Nog voor Zondag kon protesteren, zei de bewoonster: ‘Sorry, maar ik had honger, ik kon niet meer blijven liggen. Bovendien ben je te laat. Maar kom binnen, neem zelf een kop koffie en ga maar zitten. Ik heb jou niet nodig om er een dag van te maken.’
Zondag zette koffie en stootte opzettelijk haar kopje om. Ze begon stilaan een hekel te krijgen aan die bewoonster die havermoutpap zat te eten zonder haar een blik waardig te gunnen.
Eerst bleef Zondag nog zitten, maar toen ze per ongeluk haar elleboog in de koffie neerzette, verplaatste ze zich naar het plafond.
Ze zag een eerste zoontje, dan een tweede, een man, een gezin.
Niemand leek op haar te letten, maar toen ze vertrok zei iedereen: ‘Hé, ga je al weg?’
Ineens was er spijt.

Morgen zou Maandag komen, zij zou wel op tijd zijn.
Maandag zou minder mild zijn dan zondag. Zij was de jongste van de zeven zussen, maar de strengste van allemaal.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Jojo

Soms gaat het om één zin.
Soms is het daarom dat je dat lied honderd keer beluistert.
Bij mij waren het twee zinnen.
Ik beluisterde het lied Jojo van Jacques Brel dan ook al tweehonderd keer.


“J’ai plaiser à te dire que la nuit sera longue à devenir demain”
en
“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”

Natuurlijk, het hele lied is mooi. Hier rouwt Brel om Georges Pasquier: een ontroerende ode aan de vriendschap.
Voor mij is het dan weer een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Dit schilderij maakte ik terwijl ik het lied keer op keer hernam (“écouter en boucle” zeggen ze in het Frans, en eigenlijk vind ik dat mooier):
 

klik om groter te zien

En dit maakte ik vlak daarna:



“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”
bracht me tot dit gedicht:

stel

dat ik minder remmen had
alleen maar één voor grote nood
dan
stond ik op het slappe koord
van een tent
vol volk vol
geel en rood

dan
kroop ik in de kroegen om
te zien wat mensen zoal doen
wanneer zij zich
van remmen los
en veel reserve ook
ontdoen

dan stond mijn hart wijd open
kon ik zelfs beter zien
dus schakel ik mijn remmen uit?
of weet je wat
ik hou ze toch
je weet maar nooit dat
ach – wie weet -

misschien


Zo’n mooi lied kan je ook nog eens gewoon zingen.
 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS