Het voelt vreemd om uit deze wereld te stappen waarin ik wekenlang rondliep.
Een kromme wereld, met kleuren die vloeken als een ketellapper.
Ik hou van krom, en ik hou van ketellappers. Maar nu is het filmpje af, nu laat ik het los.
Het voelt vreemd om uit deze wereld te stappen waarin ik wekenlang rondliep.
Een kromme wereld, met kleuren die vloeken als een ketellapper.
Ik hou van krom, en ik hou van ketellappers. Maar nu is het filmpje af, nu laat ik het los.
Enkele dagen
hooguit een week
zal het louter lente zijn
De bloemknoppen, het schietend gras
en buiten rennen zonder jas
Dan komt er weer een merel
die onbevangen terugkijkt
naar hoe zwart de hete koffie was
De tempering is terug
en ergens in de kamer
zoemt ook een eerste mug
De weg tussen bos en straat is eigenlijk niet zo ver (tenminste, als je via het monster gaat).
Weer wat pret met schaar en viltstiften
Zoals je in mijn vorige bericht misschien kon lezen, besliste ik om wat te gaan schuiven in mijn activiteiten. Heel graag neem ik een beetje afstand van de wereld van de kinderboeken, nog grager bijt ik me ten volle vast in de wereld van papieren animatie.
Daarom knutsel ik momenteel aan een nieuwe website: https://papieranime.com/
Dat wil niet zeggen dat deze website verdwijnt, maar wel dat er meer activiteit zal zijn op de nieuwe.
Dat wil niet zeggen dat ik prompt stop met tekenen en schrijven, wel dat ik mijn tekenen en schrijven nu vooral wil gebruiken voor het maken van animaties.
Dat wil niet zeggen dat ik plots geen workshops rond kinderboeken meer zal geven, alles wat afgesproken was blijft. Maar gaandeweg zal ik mijn voorkeur laten uitgaan naar workshops en cursussen rond animatie.
Enfin, niets wereldschokkends of zo, alleen wat geschuif (En ook: Bezoek af en toe mijn nieuwe website!)
Het is al een poosje te rustig op deze pagina. De rek is eruit.
Een tijdje geleden besliste ik om geen kinderboeken meer te maken, dat gaf rust. Maar het nam ook een drijfveer weg. Ook was er het voornemen om me op animaties te richten. Op een niet-commerciële manier, gewoon op mijn eigen tempo. Dat laatste blijft een goed idee.
In 1998 begon ik met het maken van kinderboeken, daarna kwam een tijd van zoeken naar een uitgever, en toen kwam er het eigenlijke maken. Ik heb dat lang op een gedreven manier gedaan, tot die gedrevenheid toch sterk verminderde.
Een beetje onverwacht maakt dat ook dat het niet meer helemaal goed voelt om mensen in het maken van boeken te begeleiden. Ik voel te zeer aan dat het mijn wereld niet meer is.
Animatie bezorgt me wel de nodige adrenaline. Er is nog zoveel zoeken, maar omdat het me de mogelijkheid geeft om hierin wel nog met woord en beeld bezig te zijn, is het toch vertrouwd. Heel graag zou ik op een totaal oncommerciële manier met animatie bezig zijn, maar er moet nu eenmaal brood op de plank komen.
Daarom groeit nu het plan om alles wat ik nu doe een beetje te verleggen. Om wel nog te tekenen, te schrijven, workshops te geven en cursussen uit te werken, maar dan gericht op animatie. Op mijn manier van animatie maken.
En wat is dat dan?
Ik werk voornamelijk met papier.
Ik maak korte animaties, die tussen 1 en 5 minuten duren.
Het samenspel tussen muziek en beelden is belangrijk.
Ik werk zo analoog mogelijk, manueel teken- en knipwerk blijven de kern.
En dus dringt een nieuwe website zich op, voorlopig nog naast deze. En hoewel ik Avondrood een heerlijk woord blijf vinden, dringt ook een nieuwe naam zich op. Daar dacht ik gisterenavond een minuut of twintig over na, en toen kwam ik op “Papier Animé”. Ik ben geen twijfelaar, dus dat wordt het.
Wellicht zit je er niet op te wachten, maar toch: Binnenkort hierover meer
PS: Workshops die al gepland waren gaan gewoon door, hoor! Bij eventuele twijfel, stuur me gewoon een berichtje: sandrine.lambert@telenet.be
Het is hier rustig, daar ben ik oké mee. Het is niet dat ik niets doe, maar het is nu eenmaal november.
Ik illustreer het even met dit tekstje dat ik vorig jaar schreef:
Waarom liefde zo scheurbaar is
een roze brief, geplooid in vier
Er wacht nog wat oktober
voor het dagen van de kou die komt
er zijn nog paardenbloemen
wat klaver en een stokroos
Er zijn de kaders die we maakten
rond dagen die soms goudgerand
een week opklaren
En avond is niets anders dan
het ophaken van de dag
Ochtend is verwachting
de tekening die gomsel wordt
in een leven vol herhaling
maar soms toch wat te kort