Oktober

Er wacht nog wat oktober
voor het dagen van de kou die komt
er zijn nog paardenbloemen
wat klaver en een stokroos
Er zijn de kaders die we maakten
rond dagen die soms goudgerand
een week opklaren
En avond is niets anders dan
het ophaken van de dag
Ochtend is verwachting
de tekening die gomsel wordt
in een leven vol herhaling
maar soms toch wat te kort

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zwellen

Het overkomt me wel eens, zo’n gevoel van trots. Om een nieuw boek, een filmpje, een geslaagde workshop, het halen van een deadline,… Het is zo’n gevoel dat je zou moeten kunnen inlijsten voor dagen zonder. Want hoe snel is het weer weg, en soms duurt het ook even voor het zich opnieuw aanmeldt.

Het overkomt met ook om trots te voelen over iemand anders. Als mijn lief verhalen schrijft of tekent, op het werk van een van mijn cursisten, of op mijn kinderen. De trots op mijn kinderen is het sterkst gevoel van trots, ook al is het frequent. Ik voel het als ik zie dat ze hun rommel opruimden zonder dat ik het vroeg, tijdens een gesprek waarin ik me verbaas over hun inzichten, of gewoon, als ik hun schoenen in maat 43 bij de trap zie staan (god, wat zijn ze groot geworden!).

Dat soort trots voel ik ook als ik zoon Maano zie acteren, of als zoon Kamiel me zijn manuscript laat lezen. Of als hij een van zijn schitterende tekeningen toont.
Ach, zo’n moederhart, het zwelt wat af.

 

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Omkeren

Hier blijf je met je zitten
een buik van stenen vol
Het is te koud om te gaan slapen
te kil om vriend te zijn
En ook ik mis nu wat schouders
en zelfs mijn armen zijn te klein
Weet jij nog wat we deden?
wat leven nu zo zwaarder maakt
wat er plots aan je stoel ging kleven
zodat je niet meer bij me raakt
Laat ons gewoon omkeren
naar het leven kijken als naar een spel,
alles wat moeilijk is negeren
Misschien lukt alles
dan weer wel

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wild dromen

In mijn wildste dromen wordt mijn tiny house een animatiestudio. Voor heel kleine, heel eigenzinnige producties, die wel wereldwijd bekeken worden.
Dan groei ik als filmmaker, mijn beelden worden steeds sterker, en steeds meer eigen. Mijn muziek wordt een genre op zich en de opnamekwaliteit wordt op zijn minst aanvaardbaar. En ik breng mijn poëzie in beelden en in muziek.
Een mens mag dromen terwijl hij kleine stappen zetten, het maakt de tocht leuker.

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Met haar zachte vingertoppen
slaat de herfst in mijn gezicht
Een boomblad zwaait nog even
trekt dan naar de grond en zinkt
Wij zouden drinken van de zomer!
ons voeden aan oneindigheid
Verblind zagen we geen einde komen
plots was daar wel dat nieuw begin
dat van het daglicht van september
van spinrag en van boekentassen
en van de dag die nauwer wordt
maar waar wij wel nog net in passen

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Laat ons nog

Laat ons nog dansen als we dood zijn
van buiken, bloed en vel ontdaan
Laat ons dan nog feestjurken dragen
al is het maar om naar de markt te gaan
En als we niet meer kunnen drinken
laat ons dan dronken zijn van herfst
Laat ons, nu het nog niet te laat is
zo nog wat leven om ter sterfst

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wie ben je / Waar ben je

Mijn vorig blogbericht deed al zo’n beetje vermoeden dat dit bericht er zat aan te komen. Het duurde twee maanden om tot dit filmpje van zes minuten te komen. Ik werkte er niet fulltime aan, maar wel dagelijks.

Twee maanden aan iets werken is niet lang, aan een boek werk ik meestal langer. Maar het bijzondere aan twee maanden werken aan een animatieproject is dat je pas heel op het einde zicht krijgt op wat je eigenlijk aan het doen bent.

Zoals mijn vorig blogbericht ook al deed vermoeden: Dit project is verre van perfect. Maar het heeft me wel doen groeien. Vooral wat het geluid betreft heb ik mijn grenzen kunnen verleggen.
En dat mijn mooie zoon erin te zien is, is misschien nog het beste.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Zwaluw zijn

Zijn we soms vuil en eenzaam
te dralend om op weg te zijn
zoeken we lakens om te nesten
meer dan onkreukbaarheid in lucht
Veins je een valk om voor te schuilen
maar ben je het zelf waar je voor vlucht
Soms worden droge takken armen
zodat je er wat blijven wil
Zijn we in wezen wel graag zwaluw
maar wensen we ook een duiventil

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Vallen, opstaan, en weer vallen

Ik hou van korte projecten, dingen die al klaar zijn nog voor ze kunnen mislukken.
En dan komt toch dat moment waarop je jezelf doorhebt.
Dan denk je: Nu maak ik eens iets van lange adem.
En als ik val, dan sta ik gewoon weer op.

Nu ben ik al een tijdje bezig aan een animatiefilm. Filmpje eigenlijk, nog altijd. Waarin ik probeer om mijn grenzen te verleggen. Er is ruimte om te vallen, en om ook weer op te staan.
Dus, ik val. Regelmatig. En dan sta ik weer op. Maar dan val ik opnieuw.
Daar had ik geen rekening mee gehouden.

Maar ik zet door. Al geef ik toe mijn ambities toch wat bij te stellen.
Het wordt een middelgroot project. Eens ik weer opgestaan zal zijn, dan rond ik toch zo snel mogelijk af. Voor ik opnieuw val.
Dan ben ik toch al weer een centimetertje gegroeid. En bij een volgend project weer één. Ik hoef tenslotte geen twee meter lang te worden.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Een gewone moeder

Ik schrijf weinig de laatste tijd en ook tekenen doe ik met mondjesmaat.
Maar ik redigeer de eerste roman van mijn zoon.
En verder ben ik een gewone moeder: Wat mijn kinderen maken vind ik bijzonder.

Het voelt als zijn gedachten lezen, dingen die ik hem leerde. Dingen die hij ergens anders leerde. En dan de vele dingen die ik van hem leer.
Het is als die ene keer dat we samen in een kajak zaten. Hij was nog klein, kleiner dan ik. Maar toen de stroming te fel werd en ik panikeerde, nam hij de leiding.

Tijdens het nalezen verbeter ik wel.
“Zeg je me wat beter kan?” vraagt hij. En ik zeg dat hij daar tijd voor heeft, dat hij vooral zal verbeteren door te blijven schrijven. Ondertussen ben ik al onder de indruk van wat hij schreef. Maar ik ben dan ook een gewone moeder.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS