Ik wacht in het station van Leuven. Het is begin juli, de trein zal om 16.37 aankomen op spoor 2. Als ik in Kortrijk aankom, is het eind augustus. Ik heb boterhammen bij, koekjes, appels en water. Mondvoorraad voor de eeuwigheid die zal volgen. Verder is mijn rugzak gevuld met boeken en een schrift om in te schrijven. Ik schrijf een half blad, sluit mijn ogen en word wakker in Brussel-Centraal. Zo gaat dat met de eeuwigheid, voor je het weet is het voorbij.

Er zweeft een geur van zweet en broodjes hesp, de mensen rond mij dragen vette brillen en cultiveren okselvijvers. De eeuwigheid leek mooier dan hij is, dus sluit ik mijn ogen. Ik pers ze toe, tot na Brussel-Zuid en realiseer me dat dit bijna de helft is. Razendsnel neem ik boek en schrift. Tijd om te schrijven! Voor ik het weet zijn we in Kortrijk, dan is het eind augustus. Dan is de eeuwigheid voorbij.

Share and Enjoy

Heb je interesse in het boek “Kinderboeken schrijven en illustreren”, maar wil je het niet op papier? Stuur me dan een mailtje! Voor 7,5 euro stuur ik je een pdf.

Meer info over het boek vind je bij “boeken”. Neem gerust contact op als je nog vragen hebt.

Share and Enjoy

Ik hou van stomme films. Ze zijn zo herkenbaar…
Wel, dat zit zo: af en toe verhinderen mijn hersenen me om te luisteren. Om eigen bestwil.
Soms zit ik in de trein, op weg naar Brussel, in volle spits. Met een beetje geluk, ben ik er dan in geslaagd om me op een bank van drie personen tussen twee eerder corpulente passagiers te persen. (Iets dat ik vroeger niet deed uit schrik dat de plaats toch te klein zou blijken. Nu weet ik wel beter: liever stevig gefixeerd tussen twee schouders dan een half uur wiebelend rechtstaan.) Omdat mensen nooit hun mond kunnen houden, wordt er dan links van me een gesprek gevoerd, en rechts van me ook, evenals boven me. De eerste vijf minuten is dat een verwarrende ervaring, tot je hersenen erin slagen om orde te vinden. De mijne doen dat door het geluid gewoon te bezweren. Na een tijdje zie ik nog goed, maar dringt geen enkel gesprek nog tot me door.
Net als ik een stomme film. Zo stom zijn ze nog niet…

En nu een heel concrete link tussen mezelf en de stomme film: http://www.luisterboeken.nl/sandrine-lambert-cinema-der-mandarin.html

Share and Enjoy

Omdat het zo leuk is, en zo klein. Daarom liet ik van enkele van mijn schilderijen postkaartjes maken. (Klik op de afbeelding om het volledige beeld te zien.)
Prijs? 1 euro per kaartje, inclusief verzending
Wil je er één? Of wil je ze allemaal? Stuur me een mailtje!

Share and Enjoy

Waar die kleverigheid vandaan komt, vraag ik me af. Ik voel nog eens: eerst langs de gladde wand, dan naar beneden. Hier stopt het glijden, hier worden mijn vingers tegengehouden door iets dat nu ruw is en zo-even nog klevend.
Honing! Ik at een boterham met honing en dronk daar koffie bij. Het maakte mijn kopje vies. Maar zelfs vieze kopjes kunnen smaken, op een zondagochtend, indien gevuld met koffie. Het is iets dat bij zondagochtend hoort, die koffie. Net als bij elke andere ochtend van de week. Maar op zondag geniet ik ervan, klevend of niet.

Share and Enjoy

Een mens droomt daar niet van, van oud worden. Maar dit was het beste dat hem al was overkomen. Zich jonger voordoen dan hij was, daar deed hij niet aan. Hij verlangde het ook niet van haar. Hij hield van elke rimpel, elk grijs haar en van de stugge stoppels op hun kin.
Spreken deden ze niet meer met taal. Ze spraken met hun handen, poten bijna. Samen waren ze schildpadden: ouder dan de rest van de wereld en traag. Samen werden ze elkaar, onder een deken van grijs, gerimpeld stoppelhaar.
‘Het is hier goed,’ zei hij, in schildpaddenpotentaal.
En zij schudde haar kop, uit schrik te vroeg te moeten gaan.

Share and Enjoy

We deden alles in dozen en verplaatsten het naar een huis dat nog op een lege doos leek.
Ik sluit mijn ogen en voel het weer, hoe ik tegen de muur ging staan, de koelte ervan voelde en door mijn knieën zakte tot ik op de grond zat. Dit wordt mijn huis, dacht ik. Het voelde vreemd, toen al. Ik was vijf jaar, droeg een bril en mijn haar was kort om er makkelijker eventuele luizen uit te kunnen kammen. We kwamen uit Leuven en ik voelde de opwinding die bij verhuizen hoorde.
Mijn blote benen kon ik niet op de koude tegels laten, ik trok beide knieën op en krabde aan de bloedkorsten die bij mij hoorden. Ik keek naar mijn grote broer en zus die meehielpen,en naar mijn kleine broer die in de weg liep. En ik dacht alleen na over hoe dit nog mijn huis zou worden.
Nu nog, word ik soms wakker met het gevoel in dat huis te liggen.
Ons huis, aan de Luikersteenweg in Vreren, dat blijft altijd een beetje mijn huis. Mijn doos met persoonlijke spullen.

Share and Enjoy

De zon die scheen was koud, niet meer dan een gelig vliesje voor kilo’s regenwolken.
Mensen stopten met plannen, ze zouden wel zien. Ze zouden genieten van iedere gram zon, maar niemand die zich nog illusies maakte.

Het glas waarachter ik me verschool was dik, van daaruit leken de vliesdunne lijnen op stralen van de zon. Ik probeerde er van te genieten, mezelf wijsmakend dat het lente was.
Voorbijgangers met tweed jassen keken bezorgd omhoog en weer naar de stoep. Van lente was nog geen sprake aan de andere kant van het glas. Daar niet. Ik streek mijn blote voeten over de stoffige grond, alsof het zand was. Ik at een boterham en was in het park. Door het raam plukte ik wat zon, ik keek er recht in, sloot mijn ogen en zag gele vlekken. Iets dat ik vroeger, in de lente, ook niet mocht doen.

Dat het zo simpel kon zijn. Het lukte om te genieten van iedere gram zon, maar zonder me illusies te maken. Ik maakte plannen om te schrijven: zoveel mogelijk. Het vliesje werd geler en de zon die scheen was warm.

Share and Enjoy

Soms ga ik op de rand van een bad met eerder geschreven verhalen zitten. Dan doop ik er alleen mijn voeten in, om mijn handen vrij en droog te houden. En als ik er dan met mijn tenen een verhaal uit pluk om het te lezen, realiseer ik me wel eens dat wat ik schrijf niet altijd erg duidelijk is. Daarom zal ik nu en dan iets posten dat ik al even geleden maakte, maar dan met een woordje uitleg bij.

Dit filmpje hoort bij het verhaal “Wat we zijn (en wie, dat ook)” uit de bundel “Achter gordijnen fluistert het zacht” (gratis te downloaden bij “boeken”).
Het is de bewerking van een legende over een spookachtige verschijning in Hamal, maar voor mij werd dit een verhaal over transseksualiteit, geschreven vanuit het perspectief van een nylonkous.
Inderdaad ja, soms is een woordje uitleg wel op zijn plaats…

Share and Enjoy

Ik zit in een Leuvens café, vlakbij het station. Hier heerst een sfeer waar ik van hou. Mensen lopen langs me heen, aan de andere kant van het raam. Iedereen doet zijn best om het druk te hebben, want dat is de wet.
Vandaag gaan veel mensen nog op zoek naar een cadeautje voor Moederdag. Ik niet.
Daar is niets zieligs aan, want ik heb dat nooit moeten doen. Ons moeder was daar heel praktisch in. Zij kocht haar cadeautjes zelf, daarna zei ze hoeveel we haar schuldig waren.
Zij vond dat beter dan wanneer wij brol zouden kopen die ze niet nodig had.
Ik vind dat geweldig. Het typeerde haar, het maakte haar ongewild charmant.
Zelf zou ik zo ver niet gaan. Voor mij heeft het wel iets, die cadeautjes die niet nuttig moeten zijn. Maar ik heb nooit veel moeite moeten doen voor Moederdag en dat doe ik ook vandaag niet. Ik zit hier bij een kop koffie, kijk naar de mensen, denk aan ons mama, en ik glimlach.

Share and Enjoy