Vlieg je met dorre vleugels
het landschap is nog dicht
geluiden die verschroeid zijn
en er is te veel licht
Hoe angstig kan een vogel zijn
dat vrees een veer vervangt
en vleugels armen worden
die niet meer kunnen pakken
Kom, spreek als je gebekt bent
zing teer en groei weer klein
durf huppen als een meesje
Je hoeft geen straaljager te zijn
Gisteren luisterde ik naar een interview met Rachel Brice. Misschien doet die naam niet meteen een belletje rinkelen? Brice is de grote godin van wie bezig is met Tribal Fusion Bellydance. Zelf dans ik ook al lang, maar dit niveau zal ik nooit halen.
Rachel Brice geeft tips aan dansers.
Nu, hoewel ik graag dans ben ik natuurlijk geen danser. Ik ben auteur en illustrator.
Toch vond ik haar tips zeer bruikbaar.
Op de vraag op welke manier je moet trainen om professioneel danser te worden, zei ze dat je vooral voor jezelf moet uitmaken wat je dan precies wil doen.
Wil je op grote podia optreden? Besteed dan genoeg aandacht aan je choreografie en het gebruik van de ruimte.
Zie je jezelf vooral optreden in restaurants en kleinere plaatsen – oefen dan eerder op techniek.
Droom je ervan om internationaal lessen te geven? Dan moet je de bewegingen echt gaan analyseren.
Zo eenduidig was haar uitleg niet, maar zo heb ik het onthouden.
Ik leg me dezelfde denkoefening op, als auteur en illustrator. In plaats van gewoon te denken: Wat wil ik maken: kinderboeken, romans, poëziebundels.
Ik probeer me eerder vragen te stellen als:
Wil ik vooral van huis uit schrijven / illustreren?
Zou ik meer podiumoptredens willen doen?
Tentoonstellen? Les geven?
Het is verleidelijk om te antwoorden: Gewoon, van alles een beetje. Maar bewust kiezen leidt eerder naar de juiste richting.
Ik ga naar school
ik sta vooraan
vandaag heb ik nog niet gehuild
mijn melktanden al ingeruild
Ik koos voor wolvenkiezen
Wij zouden naar de kermis gaan
ik nam de achtbaan naar de maan
en liet de anderen achter mij
de rit was iets te snel voorbij
Nu ben ik 42 jaar
kijk nog niet om
ben nog niet klaar
Ik ren maar
is dat overmoed?
Misschien is stappen
net zo goed
Het was een spannend weekend voor mij. Met een lezing op de boekenbeurs en een muzikaal optreden op een heel fijne boekpresentatie.
Eigenlijk ben ik zelden onzeker over wat ik breng. Maar op een podium staan voelt voor mij onnatuurlijk aan (ook als het geen echt podium is).
Toch ben ik het nooit uit de weg gegaan, omdat het ook een boeiende manier is om contact te maken met je publiek. De paniekaanvallen, buikpijn en hyperventilatie neem ik er dan wel bij.
Het is pas sinds ik ook muziek breng dat een podiumoptreden stilaan iets anders wordt. Het lukt me om in de muziek te kruipen, om me te concentreren op het delen van iets dat ik zelf intens mooi vind.
Ik denk niet dat op een podium staan voor mij ooit natuurlijk wordt. Maar als je ergens een nest kan bouwen is zelfs een hoge boom relatief veilig.
Laat me lopen en niet rijden
het maakt me bang om snel te zijn
En laat me dansen in de badkamer
Niets eten op een feestje
liefst eet ik thuis en wat ik ken
Laat me me vasthouden aan tekenen
Laat me gewoon zijn wie ik ben
Blijmakende post, dit verhaal dat ik uit het Frans vertaalde (verschenen bij Uitgeverij Averbode)
Tien jaar geleden begonnen we langzaam afscheid te nemen van mama. Dat is wat mijn aandacht van mijn werk houdt vandaag. Daarom zing ik dit lied voor haar, omdat Jojo voor mij altijd Marie-José is.
Volgende week is het weer boekenbeurs. Dit jaar signeer ik op 31 oktober en op 11 november (http://www.boekenbeurs.be/auteur/sandrine-lambert) en ik geef een workshop op 5 november (http://creatiefschrijven.be/cursus/interactieve-lezing-boeken-schrijven-voor-kleine-en-grote-kinderen/).
Zoals elk jaar kijk ik er weer met gemengde gevoelens naartoe. Natuurlijk voel ik wel trots dat ik erbij mag zijn. Anderzijds beklemt het me ook om ergens bij te horen. Omdat er dan verwachtingen ontstaan, en ik altijd schrik heb om daar niet aan te voldoen. Dus, als ik het gevoel krijg dat ik te veel ergens bij ga horen, dan doe ik gauw wat anders.
Dat werkt niet altijd in mijn voordeel. Vaak denk ik dat ik verder zou geraken als ik gewoon de wegwijzers zou volgen. Ik zou minder vaak verdwalen. Maar het is al dwalend dat je ook nieuwe werelden ontdekt, en eigenlijk maakt dat het wel de moeite waard.
Wij fietsen op een zinkend schip
naar feesten voor piraten
waar drinken een vermomming is
als je niet goed kan praten
Ik leerde moppen uit mijn hoofd:
twee gekken
yoghurt kuikentjes
en nonnen in de stad
als ik ze durf vertellen
dan zeg ik ook eens wat
Wij fietsen tot onder ons bed
begraven ons in anders worden
Verkleden we ons als elkaar
achter een mistgordijn
Tot we ontdekken dat we later
onszelf nog zullen zijn
Nog niet zo lang geleden sloot ik een boekenprojectje tijdelijk af. Dat deed ik met een filmpje (en een blogje).
Nu stop ik opnieuw een boek in de koelkast. Ik vind het fijn om een begonnen project even weg te leggen om er daarna weer klaar in te zien. Maar het is ook even afscheid nemen. Dat deed ik nu opnieuw met een filmpje waarin ik de beelden toon. Speciaal hiervoor schreef ik ook een pianostukje.