En dus ging ik naar de drogist voor 100 gram Arabische gom en pigmenten, om zo mijn eigen inkt te maken. Deze zomer had ik de kans om een workshop te geven voor Artforum vzw, samen met een collega. Zij had toen het idee om samen met de kinderen onze eigen inkten te maken op basis van natuurlijke ingrediënten. Dat was zo fijn dat ik me voornam om dit ook te doen met de kinderen van mijn ateliers in Oud-Heverlee.
Maar eerst even zelf proberen. Ik kocht Arabische gom, verschillende pigmenten, een pot rode bieten, ajuin en thee.
Omdat het mijn lievelingskleur is begon ik met rood.
Ik schetste een figuur in een kamer, dat was waar ik aan dacht bij het zien van die inkt. Het bruinrode gaf de figuur iets dat zo wanhopig leek.
In feite was dat al te veel afleiding voor mijn associatieve geest. Ik liep naar de piano, speelde enkele lage akkoorden en krabbelde losse woorden op een blad. Daarna mengde ik een ander rood, schetste verder, legde meermaals de weg van inkt naar piano af.
Rood is zo mooi, zo rijk. Zeker als je het zelf mengt ontdek je er tonen in, en akkoorden en woorden.
Je hebt geen hartzeer nodig om een droevig liedje te schrijven. Een pot rode bieten, pigment en rode wijn vermengd met Arabische gom doen het ook wel goed.
Het was een drukke zomer van veel onderweg zijn om workshops te geven. Ik doet dat graag. Maar het leukste aan mijn werk is de afwisseling. Soms ben ik veel weg, op andere momenten vecht ik tegen deadlines en af en toe zijn er ook momenten van rust en volledige creativiteit.
Deze week is zo’n rustige week. De zon schijnt en het is warm in mijn atelier, maar ook zo fijn. Ik geef even een inkijkje.
Op een zondag, toen het rustig was in huis en ik naar mijn atelier trok om me in te graven in die rust, krabbelde ik wat op een blad. Ik zocht naar figuren in die krabbels. Dat doe ik vaak wanneer ik zin heb om te tekenen maar niet om te werken (dat onderscheid moet je maken als je passie ook je beroep is). Ik vond een grote vrouw en een heel klein mannetje, en bracht ze samen. Ze werden verliefd, want dat is hoe de dingen gaan wanneer niemand in de stemming is om het leven ingewikkeld te maken. En daar schreef ik toen een liedje over.
Vorige week beluisterde ik dat lied nog eens, en ik dacht: Misschien zit hier wel een prentenboek in. Ik maakte enkele tekeningen en in mijn hoofd blijft het boekidee nu groeien.
Tijdens het tekenen, dat was gisteren, luisterde ik wat naar muziek. Ik ontdekte een liedje dat me heel erg inspireerde. Ik nam er pen en papier bij, en tijdens het tekenen schreef ik een gedicht over de tekening die ik aan het maken was.
Ik bedenk je een wereld in rood en in blauw maar vrij met mijn vrienden en wees me niet trouw
Lach eerst naar mij, daarna uit: Ik ben klein Droom voor mij al je kleuren vergeet eerlijk te zijn
En bedenk me een wereld in rood en in blauw waar ik groot en mijn baas word als ik loskom van jou
Toen ik later op de dag wat piano speelde, kreeg ik zin om iets te doen met dat ene liedje dat me tot het gedicht gebracht had. Daar monteerde ik dit filmpje bij.
Waren wij ratten op een schip
door overvloed verlaten
Wij samen
maar wel ver van huis
Geen deur maar
ook geen vaste grond
Een zee van plagen
onder ons
nam zelfs ons roeien mee
Een wind vol drank die dubbel zag
scheurde het zeil in twee
Hielden ons vast aan elk van ons
Alsof we één rat konden zijn
Dat was de kapitein
Verlieten wij zinkende boot
maar werden zo wel groot
Hoe meer ik er mee bezig ben, hoe meer ik gefascineerd geraak door druktechnieken.
Het maakt remmen los doordat je zoveel kan drukken als je wilt. En iedere keer ben je meteen van dat afstompende witte blad af.
Droge naald is mijn favoriete druktechniek. Maar die combineer ik graag met monotype, stempeltechnieken of gewoon aquarel.
Omdat inspiratie en ideeën alleen maar bloeien als ze gedeeld worden, maakte ik een soort instructievideo over hoe je zo’n droge naald zelf thuis kan maken.
Ik hoop dat het je inspireert!
Gisteren las ik een interview met Jesse Paris Smith, dochter van Patti Smith.
Eén van haar verhalen intrigeerde me heel erg. Ze vertelde dat haar moeder bevriend was met Nico (van The Velvet Underground). Op een dag verkocht Nico haar harmonium om aan heroïne te geraken, maar daar had ze meteen spijt van. Patti Smith kocht het toen voor haar terug.
Ik kon het me een beetje voorstellen, hoe Nico zou klinken, begeleid door een harmonium. Daarom keek ik of ik er op Youtube materiaal over zou vinden. Gelukkig wel. Nico klonk schitterend, met haar harmonium. Het prachtige aan zingen met een harmonium, is dat je wel voluit moet zingen. Doe je dat niet, dan raak je niet boven dat sterke, melancholische geluid uit.
Een harmonium is een soort luchtorgel. Zelf zing ik soms begeleid door mijn orgeltje. Maar ik beperk me meestal tot het refrein, omdat ik niet de stem van Nico heb. Toch wou ik dat ook graag doen, zo’n heel lied lang alles geven.
Ik moest het lied een beetje aanpassen, en speelde enkel de akkoorden op het orgeltje. Achteraf mixte ik er een klein beetje piano door. Maar ik probeerde om het lied wel ruw te houden.
Het filmpje erbij maakte ik met beelden uit onze boswandeling van vanmiddag:
Vorige week speelde ik wat vingeroefeningen op de piano. Meer dan oefeningen waren het niet, maar ik dacht dat ze misschien niet slecht zouden klinken in een filmpje. Daarom maakte ik een opname.
Gisterenavond schreef ik een gedicht.
Vanmorgen schetste ik daar een beeld bij.
Ineens voelde ik een link tussen de muziek, het beeld en het gedicht. Ik had een kader. Dat kader vulde ik op met inspiratie die ik had opgedaan tijdens het geven van workshops voor Artforum deze week.
De som van de delen werd dit filmpje:
Het drinken van koffie
met handen die beven
er is ook wel honger maar
niet om te geven
De avond valt zeker
als muggen die plagen
verlangen dat opsteekt
vermorzeld door vragen
Dan stilte die nacht is
er vingers op legt
Je toont wat je voelt maar
toch beter niet zegt
