Met het boek “Schrijven en illustreren voor kinderen” wilde ik een hoofdstuk afsluiten. Nu ik deze cursus over kinderboeken niet meer zal geven, geef ik wel nog graag mijn ervaring door.
Met “Roepend naar de kat” begin ik aan een volgend hoofdstuk.
Ik wil boeken maken over onderwerpen die me raken en het schrijven en illustreren combineren, ook al richt ik me tot een volwassen publiek.
“Roepend naar de kat” is een klein boekje, over een klein onderwerp. Ik wil het nauwkeurig richten.
Ik hoor het regelmatig: Sandrine met de eeuwige koffie.
Het heeft iets roestigs, alsof ik al mijn hele leven van dezelfde beschimmelde koffie slurp.
Daar moet ik natuurlijk niet aan denken, maar een fijnproever ben ik ook niet. Koffie uit bedenkelijke automaten, slappe percolatorkoffie, huisgemaakte Senseo of espresso uit zo’n omhoog gevallen koffiebar – het verschil ontgaat me haast.
Ik ben meer verslaafd dan fijnproever. Verslaafd aan de structuur die koffie brengt.
’s Ochtends langzaam koffie zetten om er daarna stevig tegenaan te gaan. Koffie drinken in het station, bij aankomst in de lerarenkamer, tijdens de speeltijd, bij thuiskomst, voor ik aan iets nieuws begin, na het eten, na de afwas, bij een boek,… Dat is meer koffie dan de doorsnee hartritmestoornisspecialist zou aanraden. Maar goed, omdat dat soort specialisten ook maar zelden aan mijn deur komt kloppen en ik ze anders ook niet zou binnenlaten, drink ik gestructureerd verder. En verder.
Ze kwamen met velen, samen in een doos van karton.
Ze ruiken naar talkpoeder, rozenolie en zoete melk.
Zij zijn rustig en lijken te slapen. Zij wel, ik niet.
Ik neem er eentje vast, met beide handen en draai een rondje. Was ik een beter zanger, ik zou er een melodietje bij zingen. Als ik kon fluiten, dan zou ik dat doen (maar ik trek lucht naar binnen en het klinkt echt niet goed).
Dus ik hou het bij glunderen, als een moeder, zonder last van gebroken nachten.
Dus ik pronk met mijn kleintjes en ik vertel erover (dat ze rap zijn voor hun leeftijd, dat ze zelfs al kunnen kruipen en mama zeggen).
Dus, kijk zelf maar.
Ik sta aan de voet van een hele week vakantie. Hoewel er van een voet eigenlijk geen sprake is, het is geen berg die ik moet beklimmen.
Dit is een zwembad. Hier kan ik een week lang zwemmen. Geen bubbelbad maar een gemeentelijk bad van 25 meter lang, want ik wil er baantjes kunnen trekken. Er moeten dingen verwezenlijkt worden, al is het voor mij nog niet duidelijk wat dan wel precies. Het zijn grootse dingen die ik wil doen! Maar dan wel op mijn eigen tempo.
Daarbij wil ik ook uitrusten om mijn zintuigen weer op scherp te kunnen stellen. En met de kinderen spelen!
Er is nogal wat dat ik wil op een week tijd. Dat is een stressfactor. Een stressfactortje.
Ik heb een week lang vakantie!
Niet veel meer dan een droompje, zo omschrijf ik mijn plannen. Gewoon mijn goesting doen. Een beetje maar en me goed bewust van de kleinschaligheid. Maar op een correcte manier. Ik wil in orde zijn met ISBN-nummers, een boekhouding hebben die klopt. Me inspannen voor opmaak en redactie, al zijn mijn mogelijkheden misschien beperkt. Een groot budget is er niet, wel een aantal fijne en bekwame bevriende schrijvers die me helpen. Wij helpen elkaar, inspireren elkaar. ‘En dat is waar het om draait,’ hoor ik mezelf zeggen.
Ik zeg het, als een eerste introductie van deze nieuwe aanpak. Alsof ik me moet verantwoorden omdat ik, met mijn tonnen ambitie, kies voor een klein plan.
Avondrood is een projectje, maar zelf blijf ik best ambitieus. Ik wil nog altijd dromen en plannen, in alle richtingen.
Ik denk aan toen ik nog aan de normaalschool studeerde. De begrippen procesgericht en productgericht komen weer in mij op. Eerder procesgericht dan productgericht, dat was het.
Dat is het! Dat is wat ik wil doen.
Er staat ook al een tweede boek op de planning.
Binnenkort vertel ik je er alles over. Nu nog niet, maar ik toon je wel al graag de eerste bladzijden:
Je moet al geweldig veel van wit houden om spontaan van een dag als deze te genieten.
Het gras is wit.
Daken zijn wit.
Straten zijn wit.
Soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien. Het zet aan tot creativiteit. Maar dat is theorie. Zelf heb ik een hekel aan sneeuw, en dat zet op een dag als vandaag toch vooral aan tot knorrigheid.
Ik zou kunnen genieten van de warmte binnen, van de rust die komt wanneer je simpelweg nergens naartoe kan. Ik zou het – als het niet om die stinkende sneeuw ging – zelfs aangrijpen om een dag lang lezend, schrijvend en tekenend door te brengen. Maar de sneeuwhatende lintworm in mijn darmgestel fluistert dat het veel leuker zou zijn om nu een museum te bezoeken, en dat warme chocolademelk, koffie en soep niets anders zijn dan viezige doekjes voor het bloeden.
Na een halve dag ijsberen met het hoofd diep tussen de schouders beslis ik te gaan zitten en het een kans te geven. Ik schrijf de zomer in mijn hoofd, de lintworm strekt zich uit, goed wetend dat het nep is. Maar ook hij heeft weinig keuze, soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien.
zijn jongensogen
lokken mij
weer en
weer en
elke keer is
tekenen
de oude minnaar
bij wie ik
keer op keer
(terugkeer)
die ik niet
verliet niets
van me
wil die ik
kan verlaten
zonder liegen
(zonder praten)
tekenen
was dat eerste lief
bij wie ik stuntel en probeer
keer op keer
(op keer op keer)
Het is twee maanden geleden dat ik op het idee kwam om mijn boeken zelf uit te geven.
Niet dat ik denk dat ik het beter zelf kan, maar omdat het me de vrijheid zou geven die ik denk nodig te hebben om tot de kern te komen.
Er meer aan verdienen zal ik niet doen, veel minder ook niet. Maar schilderen en schrijven geven meer voldoening als passie dan als job.
Mijn werk is een deel van wie ik ben, soms wil ik tonen, maar niet alles en ook niet lukraak. Door zelf met mijn werk naar buiten te komen toon ik vooral wat ik wil. Ik bepaal het proces van kiezen, schaven, afwerken, herwerken, verpakken en tenslotte tonen.
Ik open dozen, mappen, oud werk.
Ik herlees, selecteer, raak opnieuw geïnspireerd.
Ik kies, schaaf, herwerk, verdiep me.
Ik heb er zin in.
Ik heb er zin in!